One Family in Gaza from Jen Marlowe on Vimeo.

Israilli bir arkadasim gondermis bu kisa filmi. Filmin Ingilizce'ye tercumesini yapan ise ayni saldirilarda babasini ve erkek kardesini kaybeden bir baska Filistinli arkadasim. Film 2008'de Gazze'ye yapilan saldiri sirasinda ogullari katledilen bir aile hakkinda. Saldiridan birkac ay sonra cekildigi icin ailenin kayiplarinin hemen ertesindeki degil, saldiriyla beraber degisen hayatlarini algilayislariyla ilgili. Ozellikle babanin (Kamal) filmin sonundaki konusmasi yurek parcalayici. Kaybettigi oglu icin yaptigi bahceden basederken diyor ki:

Evim yikildi, hayatim alt ust oldu; ama bu saldiri benim icimdekini yikmadi. Kamal olarak beni oldurmedi. Ailemizi bitirmedi, hayattayiz. Hayat devam etmeli. Cocuklarim icin cicekler dikiyorum. Dogru, sahip olmayi istedigim ya da onceden sahibi oldugum bi hayat degil bu; ama cocuklarim icin elimden geleni yapmaya calisiyorum.

Kimseden yardim olsun diye bana bir ev yapmasini istemem.Ihtiyacimiz olan yardim bu degil. Ihtiyacimiz olan insan olarak degerimizi artiracak, kendini insan olarak hissetmeni, esini bir kadin, evladini da bir cocuk olarak hissetmeni saglayacak bir yardim. Ama nasil? Esas mesele bu. Siddetin olmadigi bir aile nasil kurabilirim? Eger cevabi olan ya da cevabini bilen birini taniyan varsa lutfen bana el uzatin ve cozmeme yardim edin. Bu yeterli.

Bu sacmaliklar neden? Insan oldurmek nasil bu kadar kolay? Ruh hastasi insanlarla bir gezegen paylasiyoruz; ama sanki hastalar akli yerinde olanlardan daha cok. Ve ne yapiyoruz cozume dair? Izliyoruz, uzuluyoruz, cok uzuluyoruz, agliyoruz, sonra arkadasimizla bulusup cay icmeye gidiyoruz, yemek yiyip hayatimiza devam ediyoruz. Bir sonraki filme kadar.

Utaniyorum.